Toen we hoorden, dat het plotseling op een donderdagmiddag slechter ging met Peter en toen Sina me een paar uren later belde, dat het bijna was afgelopen, stokte me de adem in de keel. Peter?
Peter, die zo fanatiek met Dineke de strijd met de kanker aanging en die hij absoluut wilde winnen?
Peter? Die niet bang was voor een peperdure , experimentele laserbehandeling in Duitsland.
Peter, die weer op de weg terug was naar een leven vol vliegtuigplezier?
Peter, de super- opa, die heerlijk knorrig, maar o, zo liefdevol zag, dat het altijd maar weer goed was met de groeiende kleinkinderen?
Nee, met Peter kon dit niet gebeuren… niet nu…
Maar het gebeurde wel, en nu zitten we hier allemaal in deze overvolle zaal.
Heel goed, dat u er allemaal bent. Peter zou u trouwens hebben toegeworpen: "Nait zo gek doun, men’sn, ik ben het moar…."
Peter, de niet eens zo heel ruwe bolster met een o, zo blanke pit. Die niet van opsmuk hield, doe maar gewoon, dan doe je gek genoeg.
De familieman, de man, die vasthield aan lekker warme vaste gewoontes. O, ja hoor, hij ging best wel naar het buitenland en ook dan was de familie om hem heen, de kinderen, kleinkinderen, de honden. Maar Zuid –Frankrijk is niet zo gek hoor? Daar heb je ook best wel Mac Donalds….
Dat u hier allemaal bent is daarom zo goed: Dineke krijgt het zwaar. Een uniek koppel wordt in één dag vol schrik, uiteengehaald. Alles deden ze samen en juist nu een nieuw leven is aangebroken,na de welverdiende pensionering, na een werkzaam leven aan het Zuiderdiep, slaat het noodlot toe.
Maar Dineke heeft steun! Juist die kinderen waar de band zo hecht mee is, gaan haar er doorheen slepen! Nu gaat blijken hoe hechte familiebanden de moeder gaat redden, die haar meest dierbare heeft verloren!
Mensen hier aanwezig kunnen laten zien, dat kameraadschap en vriendschap meer is dan een schouderklop en een groet.
Peter, het ga je goed
Vergeten doen we je nooit.
Jij blijft leven zo lang we aan je denken.
En dat is: Zo lang wij leven!